Chudaczewo, gmina Postomino
Nazwa niemiecka: Alt Kuddezow
Nazwa przejściowa: Stare Chudaczewo
Chudaczewo, gmina Postomino od północy graniczy z Korlinem i Królewem, na wschodzie z Pieńkowem, a na południu z Chudaczewkiem. Wieś ma kształt owalnicy z planem zbliżonym do wrzeciona. Przecina ja
droga łącząca Darłowo z Ustką. Wyraźną dominantę wsi stanowi sylwetka kościoła. Przez wieś przepływa – poprzez dwa stawy – potok.
Chudaczewo było wsią chłopską i kościelną. W 1342 roku należy do Hansa Smorre Młodszego (w dokumencie jest mowa, iż był on świadkiem przy sprzedaży dóbr Święców miastu Sławnu). Po wyga-
śnięciu rodu wieś przypada urzędowi darłowskiemu. W dokumencie z 1648 roku wymienia się jako sołtysa Petera Miemanna, a także chłopów Joachima Goede, Thomasa Grotha i Jacoba Heyne.
W 1784 roku we wsi mieszkali: kaznodzieja, zakrystian, sołtys, 11 chłopów, 8 komorników i kowal.
Przed II wojną światową w Chudaczewie było 20 gospodarstw poniżej 5 ha, 12 gospodarstw do 10 ha, 6 gospodarstw do 20 ha i 6 – powyżej 20 ha. Największe gospodarstwo prowadził Willi Müller – miało 37,5 ha gruntów. We wsi mieszkało i prowadziło działalność wielu rzemieślników. Młyn należał do Gerharda Pepenfussa, fabryczka wyrobów betonowych do Maxa Vehlowa. Ponadto było 4 kupców, rzeźnik, cieśla, kilku murarzy, 2 ślusarzy, 2 krawców, tkacz, malarz. Działała kuźnia, karczma, agent ubezpieczeniowy i punkt pocztowy , który prowadzili Max Gaede i Hedwig Funk.
W Chudaczewie istniała 2 – klasowa szkoła powszechna zlokalizowana w zagrodzie zbudowanej około 1890 roku w południowo – zachodniej części wsi. Ostatnim nauczycielem przed 1945 r. był Bruno Neubüser. Ostatnim niemieckim sołtysem był chłop Fritz Last.
Powierzchnia wioski wraz z gruntami wynosiła w 1864 roku 735,6 ha. W 1818 roku wieś zamieszkiwały 234 osoby, w 1864 roku – 384, w 1895 – 340, w 1905 – 318, w 1925 – 351 i w 1939 – 340 osób. Wieś miała w 1871 roku 63 gospodarstwa, w 1895 – 59, w 1905 – 60, w 1925 – 76 i w 1939 – 90 gospodarstw.
Na południowym krańcu wsi usytuowany był kościół, który wzniesiony został w stylu gotyckim na początku XVII wieku. Pozostała z niego jedynie wieża, do której w 1804 roku dobudowano jednonawową świątynię. W 1890 roku wieżę powtórnie przebudowano. Na wyposażeniu kościoła przed 1945 rokiem znajdował się m. in.: stół chrzcielny z końca XVII wieku, chrzcielnica ufundowana przez Jürgena Pagela i Jacoba Schwalewa w 1684 roku, dwa cynowe świeczniki ufundowane w połowie XVII wieku przez pastora Seidendorfa, figura Marii, obraz olejny Chrystusa z początku XVIII wieku, srebrny kielich, krucyfiks z XVII wieku, świeczniki w kształcie korony z 1685 roku, dzwon z obrazem ukrzyżowanego oraz dzwon z 1776 roku odlany w Sławnie przez J. M. Meyera.
Do kościoła należało 56,5 ha ziemi oraz 23,5 ha lasów. Ostatnim pastorem Chudaczewa był Wilhelm Beyer. Po 1945 roku kościół został przejęty przez katolików. Poświecony został 28 kwietnia 1946 roku. Jest kościołem filialnym parafii w Starym Krakowie.
Przy kościele istniał cmentarz. Zachował się szpaler starych lip, liczne cokoły i fragmenty nagrobków oraz cokół pomnika poświęconego pamięci mieszkańców wsi, którzy polegli w I wojnie światowej. Obecnie na cokole znajduje się figura Matki Bożej. Na przełomie XIX i XX wieku założony został nowy cmentarz.
Wojska radzieckie wkroczyły do wsi 8 marca 1945 roku. W październiku i listopadzie tego roku wysiedlono znaczną część ludności niemieckiej. Obecnie we wsi działa ochotnicza straż pożarna (jedna z większych
jednostek w powiecie ) i koło gospodyń wiejskich. W 2009 roku mieszkały tu 252 osoby.
Autor: Jan Sroka
Fundacja „Dziedzictwo” w Sławnie.
Fundacja „Dziedzictwo” powstała w 1991 roku w Sławnie. Jej celem jest szeroko rozumiana ochrona zabytków archeologicznych Ziemi Sławieńskiej, a także ochrona krajobrazu kulturowego, którego częścią jest dziedzictwo archeologiczne.
Strona: archeo.edu.pl