Korlino, gmina Postomino
Korlino, gmina Postomino
Nazwa niemiecka: Körlin.
Nazwa przejściowa: Przybudówka
Pierwsza wzmianka: 1347
Korlino, gmina Postomino, położone jest przy szosie łączącej Postomino z Darłowem. Sąsiaduje od północy z gruntami wsi Łącko, od wschodu z Królewem, od południa z Masłowicami i od zachodu z Nacmierzem. Około 500 metrów na wschód od wsi płynie kanał młyński, który łączy jezioro Marszewskie z jeziorem Wicko. Wpada do niego niewielka rzeczka Klasztorna. W środkowej części wsi znajduje się staw. Wieś ma kształt wielodrożnicy (pierwotnie była to okolnica). Do wsi należał przysiółek Przybłocie (niem. Fichtkaten) położony 2 kilometry na północny wschód. Składał się z czterech zagród chłopskich.
Korlino ma metrykę średniowieczną. Pierwsza wzmianka o wiosce pochodzi z 1347 roku. Kolejny dokument z 1394 roku dotyczy zezwolenia udzielonego przez księżnę Adelajdę na założenie klasztoru Kartuzów na gruntach tej wsi.
W inwentarzu Urzędu Darłowskiego z 1648 roku wymienia się kilku mieszkańców wsi, w tym sołtysa Petera Schwarte. W 1784 roku wieś miała sołtysa, 11 chłopów, 2 chłopów małorolnych, 5 chałupników, z których jeden był nauczycielem.
W 1818 roku Korlino zamieszkiwało 170 osób, w 1864 – 338, w 1895 – 350, w 1925 – 307, w 1939 – 440. Powierzchnia wsi wraz z gruntami wynosiła w 1864 roku – 579 hektarów. Podobnie w roku 1939 – 578,4 ha. Liczba gospodarstw domowych wynosiła w 1871 roku 60, w 1895 – 58, w 1905 – 62 i w 1939 – 68.
Do wsi należały grunty dobrej jakości. Podstawą produkcji rolnej było mleczarstwo i hodowla trzody chlewnej. W niektórych gospodarstwach hodowano także konie. W 1939 roku 16 gospodarstw liczyło do 5 hektarów powierzchni, 16 do 10 ha, 15 do 15 ha i 7 powyżej 20 hektarów. W wiosce mieszkał muzyk, murarz, kowal, stolarz, siodlarz. Ostatnim niemieckim sołtysem był Wilhelm Pramschüfer. Działała ochotnicza straż pożarna. W centralnej części wsi była świetlica.
Od XVII wieku była tu także szkoła. W latach 20-tych XX wieku wzniesiono nowy budynek szkolny z dwoma pomieszczeniami klasowymi i mieszkaniem dla nauczyciela. Ostatnim nauczycielem niemieckim był Paul Burow. Wieś miała połączenie autobusowe ze Sławnem i Darłowem. Ewangelicka ludność należała do parafii w Łącku.
W Korlinie przeważa typ zagrody zamkniętej w czworobok z budynkiem mieszkalnym z tyłu. Są także zagrody zamknięte z trzech stron z budynkiem mieszkalnym z tyłu i otwartym wjazdem. Część dawnej zabudowy jest w złym stanie. Najstarszym budynkiem jest chałupa mieszkalna, najprawdopodobniej z początku XIX wieku usytuowana w południowej części wsi (nr 28). Armia Czerwona wkroczyła do wsi 7 marca 1945 roku. Ludność niemiecką stopniowo wysiedlano (ostatni transport w lipcu 1947 roku).
Organizatorem szkoły polskiej w wiosce był Władysław Szalewski. Od 1960 r. przez trzy lata trwała budowa kolejnego budynku szkolnego, który do dziś pełni funkcję bazy dydaktycznej. Ostatni niemiecki nauczyciel prowadził od 1918 roku kronikę szkolną. Prowadzona była w zeszycie o formacie 21 x 30 cm i ręcznie pisana. Pierwszy zapis pochodzi z roku 1918, ostatni z 1939. Tekst niemiecki liczy 92 strony. Po wojnie kronika była kontynuowana w tym samym zeszycie. Pierwszy zapis pochodzi z 25 września 1945 roku. Polska kronika zawiera 35 stron. Ostatni zapis jest z 25 sierpnia 1964 roku.
Pierwszym polskim sołtysem był Franciszek Różański. We wsi działa ochotnicza straż pożarna. Przebudowana została droga biegnąca przez wieś Wzdłuż drogi zbudowano chodnik i założono oświetlenie (w 2005 roku).
Liczba gospodarstw rolnych wynosi 31. Po likwidacji miejscowej szkoły podstawowej Stowarzyszenie Rozwoju Wsi Korlino, Łącko, Łężek, Królewo „RAZEM” powołało Zespół Szkół Społecznych (gimnazjum, szkoła podstawowa i przedszkole).
Autor: Jan Sroka
Fundacja „Dziedzictwo” w Sławnie.
Fundacja „Dziedzictwo” powstała w 1991 roku w Sławnie. Jej celem jest szeroko rozumiana ochrona zabytków archeologicznych Ziemi Sławieńskiej, a także ochrona krajobrazu kulturowego, którego częścią jest dziedzictwo archeologiczne.
Strona: archeo.edu.pl
Zdjęcia / Pocztówki / Widokówki – Korlino