Park dworski w Pieszczu tworzą dwa tereny zieleni wysokiej podzielone pasem pól uprawnych – Pieszcz A (o p wierzchni 1,4 ha) i Pieszcz B (o powierzchni 4,27 ha). Siedziba majątku została położona w miejscu łączenia się Moszczeniczki ze strumieniem. Początki parku A sięgają 1782 roku. Założony został przez Magdalenę Reginę von Krockow (Brodach 1989a; Hinz 1992). Od 1885 roku majątek przejął prawny spadkobierca Pieszcza – Ernst Heinrich von Below, którego nagrobek zachował się w parku B. W 1905 roku rozbudował on dwór i postawił oranżerię. Po II wojnie światowej do 1950 roku w pałacu stacjonował oddział Armii Radzieckiej. Zarówno park, jak i dwór uległy zniszczeniu. W latach 50. XX wieku pomieszczenia przerobiono na magazyny zbożowe, Bez opieki (mimo iż był wpisany do rejestru zabytków) i zagospodarowania był systematycznie rozkradany, popadał on w ruinę i w połowie lat 80. XX wieku został wyburzony.
Dwór majątku Pieszcza B w okresie międzywojennym
Dobra Pieszcza B pozostały w rękach Belowów do 1847 roku, kiedy to majątek kupił Johann Ferdinand Zarnke. Od 1918 roku do końca wojny Pieszczem B zarządzał Joachim Deicke (Ellwart 2003; Faryna-Paszkiewicz et al. 2003). W parku A rosną wyłącznie drzewa rodzime. Trzon drzewostanu stanowią jesiony wyniosłe Fraxinus excelsior i wiązy polne Ulmus minor. Te ostatnie częściowo zaatakowane są grafiozą. Park jest zniszczony, bez czytelnego układu ścieżek, podrost stanowi gąszcz samosiewu wiązowego i wierzbowego.
Nieistniejący pałac majątku Pieszcza A, pocztówka z okresu międzywojennego
W parku B oprócz dominantów: dębów szypułkowych Quercus robur i wiązów pospolitych Ulmus minor spotyka się ciekawe gatunki: dębów szypułkowych w odmianie stożkowej Quercus robur var. fastigiata, świerka kłującego Picea pungens, jodły jednobarwnej Abies concolor i klonu srebrzystego Acer saccharinum. Na ochronę prawną zasługuje szpaler dziesięciu dębów szypułkowych o obwodach od 395 do 590 centymetrów. Nad rzeką Moszczeniczką, która przepływa przez park, rośnie masowo czosnek niedźwiedzi Allium ursinum. Występuje on częściej w południowej Polsce, a na Pomorzu jest gatunkiem rzadkim, znajdującym się na „Czerwonej Liście” (Żukowski, Jackowiak 1995). W najbliższej okolicy notowano go na terenie ogrodu botanicznego w Sławnie (Sobisz, Morka, Celka 2003) oraz w parku w Wykrotach.
